میگوها حیواناتی هستند از راسته " آرتروپودا " زیر راسته " کروستاسه آ " طبقه " مالاکوستراکا " خانواده " دکاپودا " و زیر خانواده " پلوسیه ماتا " ه
این موجودات جالب که در حقیقت رفتگران و نظافتچی های دنیای زیر آب هستند ، کف رودخانه ها ، آبگیرها و دریاها را بعنوان قلمرو خود برگزیده اند و به انجام وظیفه خود در جهان هستی مشغولند . از میان انواع و گونه های متعدد و مختلف میگوها که اکثر آنها بومی آبهای شور و دریا هستند ، تعدادی از آنها چه از آب شیرین ، چه از آب شور و یا دریا توانسته اند راه خود را به دنیای آکواریوم باز کنند و جای خویش را به دست آورند و همانطور که در میان غذاهای دریای از ماهیها جا نمانده اند در آکواریومها هم با آنها همسایه شوند
 
آناتومی
این آبزی سخت پوست جالب دارای بدنی شگفت انگیز است ، بطوریکه از اجزای زنجیر مانند سختی بنام سومیت تشکیل شده که دو به دو به یکدیگر و یا توسط مفصلی نرم و انعطاف پذیر به دیگر اندام متصل شده اند . آنها دارای دو سری آرواره و تعداد زیادی اندام ضمیمه که نقش کمک کردن به آرواره ها را برای غذا خوردن ایفا می کنند در جلوی دهانشان هستند . اندام میگوها با یکجفت بازوی چنگ مانند آغاز می شود . در پشت بازوان دارای 4 جفت پا برای راه رفتن و بعد از آن 5 جفت پای کوچک که بعضی میگوها برای شنا کردن از آنها استفاده می کنند و بعضی دیگر نیز مانند شاه میگوها ( کری فیش یا لابستر) با استفاده از دم و این پاهای کوچک یا پلیوپودها فقط رو به عقب شنا می کنند .



آنها همچنین از این پاها برای تغییر جهت خود و هدایت آب به آبشش و غذا به دهان و ماده ها برای نگهداشتن تخمها در زیر شکم خود نیز استفاده میکنند .
دو جفت شاخک جلوی دهان میگوها در زمان لاروی نقش اندام شنا و تغذیه لاروها و در میگوهای بزرگسال نقش سنسورهای ردیابی را دارند که به آنها در یافتن غذا و مسیر کمک میرسانند . یک جفت شاخک کوچکتر دارای کیسه حاوی مایعی است که در حقیقت کار گوش میانی در انسانها را انجام میدهد و یک جفت شاخک بزرگ که بسیار حساس هستند به آنها کمک میکنند حتی در تاریک ترین محلها به سرعت و بدون هیچ مشکلی حرکت کنند . همچنین بر روی شاخکها اندام و سلولهای چشایی هستند و از آن گذشته با سلولهای حساسی که بر روی آن شاخکها قرار دارند کوچکترین حرکت آب را تشخیص می دهند . در واقع این شاخکها مانند رادارهایی همه کاره هستند که از مزه غذا گرفته تا حرکت آب و موانع موجود بر سر راه آنها را شناسایی می کنند و می توان گفت مهم ترین و حیاتی ترین بخش بدن میگوها را تشکیل می دهد که بدون آن قادر به زندگی نیستند .
بدن میگوها از پوشش سختی از جنس کیتین و کربنات کلسیم برای محکمتر شدن این پوشش پوشیده شده که مقدار کربنات کلسیم در زره خرچنگها بیشتر و در نتیجه پوست آنها محکم تر است .
بدن میگوها از دو لایه پوشش شاخی پوشیده شده که لایه بیرونی محکمتر و وظیفه محافظت از لایه نرمتر درونی را که روی هم اسکلت میگو را تشکیل میدهند بر عهده دارد و ماهیچه ها نیز بوسیله پی هایی به این اسکلت متصل شده اند تا بدین وسیله بتواند حرکت کند .
پوست اندازی
میگوها دارای رشد سریعی هستند از اینرو پس از مدتی پوستشان برای آنها کوچک شده و دیگر نمی توانند رشد کنند . ولی لایه پوست نرم داخلی بطور دایم رشد می کند . در این زمان غدد واقع در پایه چشمی هورمونی ترشح می کنند که برای چند روز اشتهایشان را فرو می نشاند تا حجم بدن کم شده و لایه پوست داخلی جای بیشتری برای رشد داشته باشد و همچنین لایه پوست خارجی را ضعیف کند . سپس خود را از قسمت انتهای پوست خارج می کنند . گاهی به هنگام پوست اندازی یعضی اندام در پوست گیر میکنند و کنده می شوند . ولی خوشبختانه میگوها این توانایی را دارند که اندام غیر حیاتی از دست رفته ، مانند پاها را بازسازی کنند .

پس از اینکه پوست قدیمی را انداختند پوست جدید نرم و پر چین و چروک است و آنها بخاطر انرژی زیادی که صرف بیرون آمدن از پوست کهنه می کنند سنگین و کم تحرک هستند . در این هنگام است که اندام از دست رفته را جایگزین می کنند و پوست جدید باز شده تا جای بیشتری برای رشد در اختیار میگو قرار دهد . پوست جدید و نرم از جنس کیتین بسته به گونه میگوها از چند ساعت تا چند هفته زمان نیاز دارد تا کلسیم کافی را از آب برای سخت شدن جذب کند و در طول این مدت آنها از طرف همسایگان شکارچی کاملاُ آسیب پذیرند . در این مدت میگو استرس زیادی را تحمل میکند و کیفیت آب باید دایماُ تحت کنترل باشد .
بیشتر میگوها پوست قدیمی خود را می خورند تا کربنات کلسیم آن را جذب کنند . ولی اگر بیش از یک روز پوست را نخورند ، باید پوستهای قدیمی را از مخزن خارج کرده تا اگر اندامی در آنها به جا مانده داخل آب آکواریوم نگندد و باعث آلودگی آب نشود .
تولید مثل
تولید میگو بسته به عملکرد می تواند سخت و یا آسان باشد . تشخیص جنسیت میگوها ، خرچنگها و لابسترها بسیار ساده است . میگوهای نر بین پاهای بزرگ که برای راه رفتن استفاده میشود ، بین قسمت ششم تا هشتم بدن لوله ی اسپرمی دارند در حالی که ماده ها در زیر شکم پهنشان فضای بازی برای نگهداری تخمها دارند .
میگوهای نر و ماده به آسانی جفتگیری می کنند و برای این کار چندان سختگیر نیستند و نیازی نیست که دقت زیادی در مورد شرایط شیمیایی آب به خرج داد . پس از جفت گیری ماده تعداد بسیار زیادی تخم میگذارد . اما از اینجاست که سختی کار آغاز میشود . بدلیل دشواری فراهم کردن غذای مناسب و کنترل کیفیت آب تنها تعداد کمی از چند صد هزار تخم مراحل لاروی را میگذرانند و به بزرگسالی میرسند . در مرحله لاروی و زمانی که لاروها به حرکت در آمدند باید یک برنامه غذایی کاملاُ مغذی و کامل برای آنها ترتیب داد که شامل روتیفرها ، پلانگتونها و فیتو پلانکتونها باشد . پس شرایط آب از این مرحله به بعد اهمیت زیادی دارد و رفته رفته همراه با رشد باید غذاهای مناسب با آنها را برایشان فراهم کرد .
محیط زیست
میگوها از محیط های متفاوتی می آیند ولی از لحاظ نیاز محیطی شبیه یکدیگرند و برای آنها در آکواریوم باید محلهای زیادی برای مخفی شدن در نظر گرفت که با خیال راحت در زمان پوست اندازی بتوانند خود را از دید شکارچیان مخفی کنند و از استرس بدور باشند تا سلامتشان تضمین گردد . یکی از مهمترین نیازهای میگوها گیاهکاری متراکم در محلهایی از آکواریوم است تا با مخفی شدن در میان گیاهان احساس امنیت کنند و همچنین بتوانند غذای خود را در محلی امن یافته و بخورند .
مسئله مهم دیگر در مورد محیط زندگی میگوها کیفیت آب است . با توجه با اینکه میگوهای بزرگتر زمان غذا خوردن اتلاف بیشتری میکنند . برای آنها باید دقت بیشتری کرد که این مسئله در زمان پوست اندازی اهمیت ویژه ای پیدا میکند و ممکن نیست مگر با استفاده از یک فیلتر خوب که در عین قوی بودن جریان شدیدی به آب ندهد .
گرچه میگوها دامنه وسیعی از سختی و اسیدیته را تحمل می کنند ولی بهترین حالت برای آنها آب نیمه سخت و در حدود خنثی است .
سختی آب = 12 – 20     پ هاش = 6.5 – 7.5
 

 

  میگوهای جلبک خوار : ( Algae Eating Shrimp )

همانگونه که از نامشان پیداست این میگوها از جلبکها و گیاهان نرم تغذیه می کنند و در برنامه غذاییشان باید از غذاهای گیاهی مانند ویفرهای گیاهی منجمد و خشک به همراه کمی دافنی و آرتمیا استفاده و در مخزن نگهداریشان گیاهکاری متراکمی تدارک دیده ، تعدادی گیاه شناور برای سایه انداختن در آب و نور ملایم نیز برایشان در نظر گرفت . در ضمن مهمترین موضوع همسایگانشان هستند که باید از میان آبزیان صلحجو و غیر شکارچی انتخاب گردند . متاسفانه این گروه از میگوها را بسختی می توان در آکواریوم خانگی تولید کرد .
اعضای متداول این گروه در میان آکواریوم داران از این قرارند :














  میگوهای چنگال بلند : ( Long Arm Shrimp )

گرچه این گروه از میگوها بزرگ میشوند ولی معمولاُ بجز گهگاهی که از قلمرو خود دفاع میکنند و یا با دیگر میگوها بر سر غذا کشمکش میکنند ، آرام و صلحجو هستند ولی بهتر است که جانب احتیاط را رعایت کرده و آنها را با ماهی های باله بلند و کوچکی چون تترا نئون و گوپی ها نگهداری نکنید زیرا گاهی با چنگالهای قدرتمندشان به ماهی های کوچکی که به قلمروشان تجاوز کرده و یا قصد خوردن قضایشان را داشته باشند حمله میکنند و به آنها آسیب جدی می رسانند . گونه های کوچکتر این میگوها در بعضی فروشگاه های آکواریوم بعنوان میگوی جلبکخوار و یا پسماند خوار رودخانه ای و یا غذای زنده بفروش می رسند ولی جالب است بدانید که با کمی حوصله می توانید آنها را دست آموز کرده و آموزش دهید که از دستان شما غذا بخورند .
برنامه غذایی این میگوها باید شامل غذاهای خشکی مانند پلت ها و گرانولهای مخصوص میگو به اضافه غذای منجمد مانند دافنی و آرتمیا به همراه مکملهای گیاهی باشد .
یکی از رفتارهای جالب میگوهای چنگال بلند جمع آوری غذا در یک محل و پاسداری از آن است و تنها زمانی به دیگر همسایگان اجازه می دهند از آن غذا بخورند که خود سیر شده باشند .


























میگوهای شبح : (Ghost Shrimp )

این میگوهای کوچک معمولاُ بعنوان غذای زنده و یا آبزیان اجتماعی عرضه می شوند . اغلب آنها به نام میگوهای رودخانه ای پسماند خوار و مناسب برای مخازن عمومی شناخته می شوند . برای این آبزیان زیبا باید گیاهکاری کافی کرد تا بتوانند در میان گیاهان پناه گرفته و احساس امنیت کنند و چون بخشی از غذایشان را جلبکها تشکیل می دهند بایستی در برنامه غذاییشان از ویفرهای گیاهی ، پلاتهای مخصوص میگو ، کاهو و اسفناج و غذاهای زنده و منجمدی مانند آرتمیا و دافنی استفاده کرد .














میگوهای بادبزنی : ( Fan Shrimp “Filter Feeding Shrimp” )

میگوهای بادبزنی خانواده بسیار قدیمی از میگوها هستند که دارای 15 گروه و بیش از 160 گونه میباشد . میگوهای بادبزنی پسماند خوارانی بی آزارند . دهان این میگوها کوچک شده و چنگالهایشان تبدیل به عضوی بادبزن شکل شده که ذرات غذایی را که در اثر فرسایش آب از کف و یا غذاها جدا شده اند را با تصفیه آب جمع آوری کرده و به دهان انتقال می دهند . وقتی این عضو بادبزنی شکل بسته است مانند نیزه ای تیز است که از آن بعنوان یک وسیله دفاعی استفاده میکنند . حتی گونه های بزرگتر این میگوها نیز تا وقتی که از طرف ماهیها و یا آبزیان دیگر مورد حمله قرار نگیرند بسیار آرام و صلحجو هستند و برای مخازن عمومی با همسایگان صلحجو مناسبند . در تغذیه آنها باید برنامه کاملی شامل غذاهای منجمدی چون آرتمیا و دافنی و پلت های مخصوص میگو و خرچنگ تدارک دید . گرچه آنها بطور معمول ذرات شناور را از آب جمع آوری میکنند ولی از پاهای بادبزنی خود می توانند مانند انگشتهایی برای کندن ذرات ریز از روی غذاهای بزرگ استفاده کنند .

لابسترها در آبهای نسبتاُ خنکتر از محل زندگی میگوها یافت میشوند . چون کنترل این آبزیان در آبهای خارج از بومشان سخت است و در بسیاری کشورها نیاز به مجوز برای نگهداری از گونه های غیر بومی است ، بسختی می توان در فروشگاه ها و مراکز پرورش ماهی و آبزیان آکواریومی آنها را یافت . لابسترها دارای گونه های متنوع با رنگها و فرمهای زیبا و چشمگیر هستند که بهتر است از آنها در یک مخزن جداگانه و اختصاصی نگهداری شود .
مخزن لابسترها باید دارای پناهگاه ها و گیاهان زیاد طبیعی قوی بنیه و مصنوعی باشد زیرا این آبزیان بظاهر قوی پس از پوست اندازی مانند میگوها آسیب پذیر و ضعیف میشوند و نیاز به مخفیگاهی دارند تا بتوانند از خود در مقابل دشمنان محافظت کنند . در عین حال نیاید فراموش کرد که گرچه گیاهکاری برای تمام آبزیان ضروریست ولی با توجه به اینکه این خانواده تبحر خاصی در ویران کردن و از بین بردن شاخ و برگ و ریشه گیاهان دارند - باید با دقت گونه های گیاهی طبیعی را از میان گیاهان ساقه کلفت و مقاوم انتخاب کرده و در صورت عدم امکان ، به گیاهان پلاستیکی بسنده کرد .
لابسترها اصولاُ شب رو هستند و در زمانی که نور کم می شود از مخفیگاه خود بیرون می آیند . پس بایستی ساعت غذادهی آنها را در صبح زود و غروب تنظیم کرد و رفته رفته آنها را به غذا خوردن در روز عادت داد . این آبزیان اگر در گروه باشند ، بسادگی یاد میگیرند که از دست غذا بخورند ولی نباید از چنگالهای پرقدرتشان نیز غافل شد زیرا در صورت احساس خطر می توانند آسیب جدی برسانند . برنامه غذایی آنها باید متنوع و شامل غذاهای خشک ، منجمد و زنده ای چون کرم ، باریکه های گوشت ، ماهیهای کوچک ، دافنی و آرتمیا و پلت های مخصوص میگو به همراه ویفرهای گیاهی باشد .
تولید مثل و پرورش این آبزیان در آکواریومهای خانگی بسیار دشوار است . پرورش دهندگان در مراکز پرورش آنها را به همراه میگو پرورش می دهند که خود روشی تخصصی است و نیاز به تجهیزات پیشرفته دارد .

لابسترها به تفکیک زادبومشان به 3 گروه به شرح زیر تقسیم می شوند

  لابسترهای آمریکایی
































  لابسترهای استرالیایی

  لابسترهای اروپایی و آسیایی

خرچنگ های آبزی

Aquatic Crabs

این خرچنگها تمام و یا بیشتر وقت خود را در آب بسر میبرند . آنها طبیعتاُ اگر موفق شوند شکارچی ماهی ها و دیگر آبزیان هستند ولی انواع کوچکتر به شرطی که همسایگانشان در کف آکواریوم به استراحت نپردازند برای مخازن عمومی مناسبند و می توان گفت که برای ماهی ها و دیگر آبزیان خطری ندارند .
آنها آب لب شود را به آب شیرین ترجیح می دهند و در صورتی که کمی نمک به آب اضافه شود می توانند خود را با آن تطبیق دهند و بهتر است که جزیره ای برای آنها در آکواریوم تعبیه کرد تا بتوانند گاهی از آب بیرون بیایند و استراحت کنند .
در طبیعت خرچنگها از آب شور به سمت آب شیرین می روند ولی برای جفت گیری و تخم گذاری به آب شورتر و یا گاهی به دریا بر می گردند .
برنامه غذایی خرچنگها با عنایت به همه چیز خوار بودنشان باید شامل غذاهای زنده و منجمدی چون کرم خونی ، صدف ، حلزون ، دافنی و آرتمیا با اضافه غذاهای گیاهی مانند سبزیجات و گاهی تکه های کوچک میوه به همراه پلتهای مخصوص میگو و خرچنگ و ویفرهای گیاهی باشد . قابل توجه است که اگر به اندازه کافی غذای گیاهی در اختیارشان قرار ندهید به گیاهان آکواریوم حمله ور می شوند و آنها را تخریب می کنند .

تولید مثل

پرورش دهندگان از دو روش برای تولید خرچنگها استفاده میکنند که به روش ساده و تخصصی معروف شده اند . در روش ساده که فراگیرتر نیز هست آنها از چند گونه میگو در کنار خرچنگها و همزیستی بین این دو آبزی بهره می برند و در روش تخصصی که روشی بسیار پیچیده است به تجهیزات پیشرفته و در کنار همین روش همزیستی بین میگو و خرچنگ استفاده می گردد .
وقتی لاروهای خرچنگ از تخمهای ریزشان متولد میشوند شباهت بسیاری به لارو میگو دارند . آنها دارای 3 جفت شاخک که کار اندام شنا ، چشم ، چشایی ، شنوایی و لامسه و اندام تغذیه را همه با هم انجام می دهند ، هستند .
پس از مدتی رفته رفته اندام دیگر آنها نیز رشد کرده و بوجود می آیند تا کم کم شبیه والدین خودشان بشوند . در شرایط طبیعی لاروها از پلانگتونها تغذیه می کنند . در آکواریوم بیشتر نوزادان تلف می شوند و تنها چند صد لارو از میان صدها هزار تخمی که گذاشته می شوند به سن بلوغ می رسند . از اینرو برای تولید تجاری نیاز به روش تولید تخصصی است .
در حقیقت تولید خرچنگ برای آکواریوم داران گرچه تعداد کمی از آنها زنده می مانند ، نسبتاُ ساده است . با کمی تعویض آب برای رسیدن تدریجی به شرایط مناسب برای والدین که همان آب نسبتاُ شور است خرچنگها تخمگذاری می کنند . خرچنگ ماده تخمها را زیر صفحه پلئویود واقع در زیر شکم خود حمل می کند . پس از 3 هفته تخمها باز شده و در آب رها می شوند . در این زمان است که کار بسیار دشوار و نزدیک به غیر ممکن آکواریوم دار شروع می شود . لاروها باید با غذاهایی مانند پلانگتون ، فیتوپلانگتون و روتیفر تغذیه گردند و در عین حال کیفیت آب در تمام طول مدت بالا و نزدیک به آب دریا باقی بماند .

انواع متداول خرچنگ در آکواریوم ها

موفق باشید